Yepyeni bir heyecan..

"Yaz geçer iyi gelir sözcükler" dizelerinden etkilendim sanırım oldukça. Kendimi bir blog açarken buldum. Tanıdığım herkesten uzakta dilediğimi söylemek cezbetti belki de. İhtiyacım olan buydu bir nevi uzaklaşmak herkesten, her şeyden, belki de biraz kendimden. Yeni bir heyecan yarattım kendime ve burdayım bana iyi gelecek sözcüklerle birlikte.
 İyi olacağım ümidiyle çıkıyorum ya yola, noldu da bu derece soğudum hayattan. Sırf biri canımı yaktı diye mi? Ben de bilmiyorum henüz ama suçlamak kolayıma geliyor. Tüm bu halimin sorumlusu gene benim, içten içe kalk kızım kendine gel diye çırpınmamın nedeni de bunu bilmem. Ama gene de kendimi kaptırıyorum aynı aşk şarkılarına.. Aşk bir rüyaymış uyandık, adı kaldı dilimizde diye mırıldanırken buluyorum kendimi. Rüya mıydı peki her şey? Gerçeklerden uzak mı o mutluluk? Sorularla tıkayıp kalbimden gelen sesin önünü, onca zaman mantık aramadığım şeylerde mantık arıyorum geç kalmış bir şekilde. Sonra gene bir şarkı alıp götürüyor beni. Uzakta gördüğüm yüz benim mi? Birini arayan gözlerim mi? Yalvaran boş kalan ellerim mi? İnanmam olamaz inanmam. Geçmişte yaşıyor gibiyim. Beni bir yandan teselli eden, bir yandan içimi acıtan bütün şarkılar nostalji albümlerinde. Anlaşılan ben o dönemlerin aşklarında kalmışım sanki o dönemleri yaşamışım gibi. İlerleyememişim. Ne "sorun şehirlerde değildi biz tam yalandık" cümleleri avutuyor beni ne " gidiyorum şimdi elimde bir yürek bu sonuca nasıl geldik delice severek" diyen Demet. 
 Sözün kısası ben bu aralar şarkılarda kendimi buluyorum. Belki de hep böyleydim de şimdi fark ediyorum. Açtım Levent Yüksel'i. Yar yine bana haram geceler, senin için ağlıyorum diye sözlere kendimi kaptırırken,aşk buymuş herkesi acıtmış, herkesi bu yollardan geçirmiş yalnız değilsin tatlım diyorum. Şu anda bir büyük açıp adabına uygun efkarlanmıyor olsam da, o ortamı yaratıyorum duygularımda. Olsun be güzelim içelim güzelleşelim o zaman..